Elisabeth (dit is haar “artiestennaam”) is een vriendelijke en gastvrije vrouw van middelbare leeftijd. Ze woont zelfstandig maar met begeleiding van Stichting Philadelphia omdat ze een verstandelijke beperking heeft. Elisabeth is dol op poezen. Beter gezegd: Elisabeth is stapel-dol op poezen! Ze heeft dan ook één grote droom: Knuffelen met poezen!

Eindelijk is het dan zo ver. De grote droom van Elisabeth, poezen knuffelen in een asiel, komt uit. Wekenlang heeft ze zich er op verheugd en voorbereid ( deel 1 ).

Ze weet nu hoe ze aan een poes kan zien of die bang voor je is of dat de poes juist wel kennis met je wil maken. Dat was de theorie. Nu de praktijk:

De medewerkers van het asiel De Hof van Ede heten ons welkom en we mogen doorlopen naar de kattenverblijven. Elisabeth ziet meteen al een zwart-wit poesje op een plank liggen. Het liefst was ze er meteen op afgevlogen om haar te knuffelen maar ze weet zich te beheersen. Ik vraag haar wat ze ziet aan de lichaamstaal van het poesje wat Ravel blijkt te heten. Elisabeth somt het keurig op: oren beetje plat, grote pupillen en het poesje zit een beetje in elkaar gedoken. Ravel vindt het dus best eng, 2 van die vreemde bezoekers zo vlak bij. We besluiten Ravel even met rust te laten en eerst kennis te maken met Ulle.

Deze vriendelijke kater komt meteen naar ons toe met de staart omhoog en kijkt ons nieuwsgierig aan. Elisabeth ziet het verschil ook. Ulle kan ze rustig aaien. Elisabeth kan niet lang staan dus ze gaat er even bij zitten. Nieuwsgierig komt Ulle ook meteen naar haar toe en begint kopjes te geven. Elisabeth straalt helemaal en lacht van oor tot oor. Ulle had haar geen groter plezier kunnen doen! Katten hebben meerdere geurklieren op hun kop. Ze scheiden o.a. het feromoon F3 af. Door het wrijven zit er nu ook wat F3 op de jas van Elisabeth. Katten vinden het fijn als de omgeving hun geur heeft. Dat geeft een veilig gevoel. Dit is ook de gedachte achter de Feliway producten. De fabrikant heeft F3 nagemaakt zodat katten deze geruststellende geur waarnemen.

We gaan nog een keertje terug naar Ravel want Elisabeth valt als een blok voor zwart-witte poezen. Dat komt omdat haar eerste poes, Mickey, ook zwart-wit was. Ze had haar al vanaf dat het nog een heel klein poesje was. Mickey is helaas vorig jaar op een leeftijd van ..jaar overleden. Kort daarna heeft ze een andere poes, Madelief, uit het asiel gehaald. Een zwart-witte natuurlijk! Het was liefde op het eerste gezicht (van Elisabeth dan want ex-zwerver Madelief vind mensen nog steeds een beetje eng). Als ik Elisabeth eerder had gekend zou ik geadviseerd hebben om minder snel een nieuw poesje te nemen. Het wordt dan iets makkelijker om een nieuwe poes te kiezen op karaktereigenschappen in plaats van op kleur.

Ravel ziet ons aankomen, heeft nog steeds grote ogen maar duikt niet meer zo erg in elkaar als de eerste keer. Ik doe een stapje achteruit en vraag Elisabeth om haar ogen rustig 1 seconde dicht te doen en dat een paar keer te herhalen. Zelf doe ik op de achtergrond ook mee. Het is kattentaal voor: “Rustig maar, ik zal je niets doen”. Het duurt even maar de ogen van Ravel worden al wat zachter en minder groot. Terug knipogen doet ze nog niet. Misschien de volgende keer.

Voor we het weten zit de tijd er al weer op. De chauffeur van het busje die Elisabeth weer naar huis brengt, belt keurig op dat hij in de buurt is. We nemen afscheid van de katten, wensen dat ze allemaal snel een eigen huisje krijgen en doen de deur goed achter ons dicht. Tot slot wassen we onze handen. Dat staat met grote letters op de muur. Het is de meest effectieve manier om overdracht van ziekteverwekkers te voorkomen.

Tijdens de terugreis zie ik Elisabeth weer voor me met die brede glimlach omdat Ravel haar kopjes geeft. Onbetaalbaar! Ik ben heel blij dat het asiel, De Hof van Ede, ons deze gelegenheid geeft. Wat doen die medewerkers allemaal toch geweldig werk. Neem eens een kijkje op hun website om te zien wat voor bijzondere katten er nog wachten op een nieuw huisje.