Kunnen twee katten-broers die al jaren geen hechte band meer hebben nog weer vrienden worden? Als gedragstherapeut hoop je dat je therapieplan werkt maar soms blijkt herplaatsing uiteindelijk toch het beste. De impact van deze beslissing en de ervaring van alle betrokkenen lees je in dit artikel.

Probleemgedrag

1.

Tom sproeit dagelijks met kleine hoeveelheden urine op meerdere plekken in keuken en woonkamer. Dit is minimaal 2 jaar geleden begonnen.

2.

Guus dreigt Tom aan te vallen als ze elkaar ontmoeten. Enkele keren per jaar resulteert dit in een gevecht zonder noemenswaardige verwondingen. Dit is circa 8 jaar geleden begonnen en sindsdien komen de katten niet zonder toezicht bij elkaar.

Ondanks een uitgebreid therapieplan wat goed opgevolgd werd nam het welzijn van met name Tom af. Hij was blij met zijn nieuwe krabpaal maar trok zich er het grootste deel van de dag in terug en het lukte niet om hem aan het spelen te krijgen. Cindy en Eric kregen steeds meer het idee dat Tom echt niet op zijn plek was en niet goed in zijn vel zat. Ze vonden het tijd worden om één van beide katten te herplaatsen.

Toeval of niet. Onze eigen lieve poes, Char, was een maand daarvoor plotseling overleden. In ons huis was dus plaats voor een nieuwe kat. Voor mijn hoofd kwam het eigenlijk nog wat te snel maar ik besloot toch om ons huis open te zetten voor Tom of Guus.

De keus viel in eerste instantie op Tom omdat die steeds bedroefder en minder blij was. Bovendien zou Guus veel meer moeite hebben om zich aan te passen aan een nieuwe omgeving. Tom is echter graag buiten en blijft ’s zomers regelmatig een hele nacht weg. Bij ons zou Tom alleen overdag naar buiten kunnen in een afgesloten tuin. Guus kan het bovendien niet zo goed vinden met het kleine zoontje van Cindy en Eric terwijl dat met Tom heel goed gaat. Zo werd in het belang van beide katten dus besloten dat Guus herplaatst zou worden bij ons.

Herplaatsing is eigenlijk een mooi woord voor ontvoering, behalve dan dat het wettelijk is toegestaan, maar dat maakt de impact er niet minder om.

Guus werd op een maandagavond gebracht met een ruime voorraad voer en grit, vertrouwde spulletjes, gedragen kleding van de eigenaren en zijn krabpaal. Bij ons stond een kartonnen huisje klaar met “Welkom Guus” erop. Het leek wel of Guus kon lezen want hij kroop er vanuit zijn reismand meteen in. Het was voor iedereen een emotioneel moment. De ingeschonken koffie bekoelde in de mokken.

Guus

Guus werd in een reismandje gezet en naar onbekend terrein gebracht. Daar aangekomen waren er de bekende stemmen van Cindy en Eric maar ook twee onbekende stemmen. Zijn reismandje werd op de grond gezet en het deurtje ging open. Hij zag niets bekends, alles was vreemd en het rook er anders. Waar moest hij heen? Waar kon hij zich verstoppen? Hij zag een soort doos op korte afstand. Hij schoot daar snel in en maakte zich zo klein mogelijk. Het bleek dat hij er aan de achterkant uit kon! Nu kon hij zich nog verder terugtrekken in een hoekje en proberen zijn grote lijf onder de verwarming te verstoppen. Kopje in de hoek. “Als ik ze niet zie, dan zien ze mij misschien ook niet.” Dit hoekje werd al snel ontoegankelijk gemaakt met doeken met vertrouwde geuren erop. Dan maar terug in de doos. De stemmen van Cindy en Eric verdwenen maar de geuren bleven. Al snel gingen de lichten uit en werd het stil. Na een tijdje ging hij op onderzoek uit. Zijn neus maakte overuren. Elke centimeter moest onderzocht worden. Er stond een bakje met voer en een met water maar daar had hij geen zin in. Er bleken twee trappen te zijn. Dat was bekend! En ook de kattenbak kwam goed van pas. Zodra de vreemde mensen weer uit bed waren verstopte hij zich weer. Het liefste dook hij zo ver mogelijk weg. Toch werd hij regelmatig uit zijn schuilplaats gehaald en werd hem eten voorgehouden. Maar hij wilde helemaal geen eten! Nou vooruit, af en toe een paar likjes van dat lekkere spul dan. Na een paar dagen ging hij weer in een reismandje. De dierenarts duwde, kneep en prikte wat en daarna was hij weer terug in het nieuwe huis. Eerst maar eens eten want hij had honger als een paard! Hij voelde zich een stuk beter en het nieuwe huis met zijn mensen bleek helemaal zo slecht nog niet. Het was er rustig, ze gaven hem aandacht, hij kreeg lekker eten, hij mocht op bed slapen en ze hadden zo’n heeeerlijk borsteltje! Hij besloot toch maar eens wat vaker naar beneden te gaan om ervan te genieten.

Tom

Tom is door zijn relatie met Guus in de afgelopen jaren een angstige kat geworden. Als hij al van zijn veilige plek afkwam sloop hij door het huis, bang om Guus tegen te komen. In een paar dagen tijd is hij veranderd in een levendige, speelse kat die sinds lange tijd weer boven durft te komen en weer lekker languit en ontspannen op zijn plekjes ligt. Hij is steeds minder op zijn hoede en heeft heel wat rust teruggekregen. Dat blijkt ook uit zijn eetpatroon: Hij eet niet meer twee keer per dag alles op maar verdeelt het over de dag. Tom’s manier om “dankjewel” te zeggen was door een muisje mee te nemen voor Cindy en Eric! Soms wordt er nog wel gesproeid maar het is sterk afgenomen.

Het besluit om Guus te herplaatsen was verschrikkelijk moeilijk en heeft een hoop verdriet met zich meegebracht. Guus heeft bijna 10 jaar lang deel uitgemaakt van ons gezin en we hebben in die tijd een hele hechte band met hem opgebouwd. Hij was onze lieve, dikke, grote, rode vriend. Toch was de situatie thuis met zijn broertje Tom onhoudbaar geworden en hebben we na jaren van proberen met veel tranen afscheid van Guus genomen. De eerste week na de herplaatsing was erg zwaar, zeker omdat Guus moeite had om te wennen en besloot om in hongerstaking te gaan. Wat voelden we ons schuldig over wat we onze lieve Guus hadden aangedaan, wat hebben we veel getwijfeld of we er wel echt goed aan deden en wat was het moeilijk dat we hem niet konden helpen. We waren er dag en nacht mee bezig en hebben meerdere keren op het punt gestaan om hem weer op te halen. Gelukkig ging het daarna stapje voor stapje beter en ook het goede contact met de nieuwe baasjes van Guus heeft ons rust en vertrouwen gebracht. Nu, na ruim een maand, beginnen we redelijk aan het idee te wennen, weten we dat we voor Guus geen beter nieuw huis hadden kunnen vinden, maar wat hadden we het graag anders gezien. Je weet dat je het uiteindelijk met een goede reden doet, maar het gevoel is en blijft heel dubbel. We zijn blij dat Guus zich steeds meer thuis begint te voelen op zijn nieuwe adres, dat ook Tom weer helemaal begint op te leven, maar we missen zijn aanwezigheid in huis en denken iedere dag aan hem.

Cindy en Eric hadden het goed ingeschat: Guus vond zijn gedwongen verhuizing helemaal niets. Hij wilde bijna niets eten terwijl hij thuis een meer dan gezonde eetlust had. Guus woog dan ook 6,5 kg. We haalden allerlei lekkere hapjes en verschillende merken voer in huis en probeerden van alles om hem aan het eten te krijgen. We moesten hem daarvoor helaas regelmatig uit een schuilplaats halen. Hij had zich een keer verstopt achter het schot. Het was een hele klus om hem daaruit te halen en we moesten daarna aan de slag om de schuifdeuren voor hem te blokkeren. Veel meer dan een liquid snack en af en toe een paar brokjes ging er echter niet in. We maakten ons steeds meer zorgen en na vier dagen werd het tijd voor actie. Guus moest naar de dierenarts. Dat hielp! Zodra Guus weer thuis was begon hij te eten! Vanaf dat moment begon de stijgende lijn. Guus werd actiever en we leerden steeds beter zijn karakter kennen. Het is echt een lieve kat die geniet van aandacht, knuffels, borstelen en spelen en hij slaapt op het voeteneind van het bed. De tuin hebben we Guus-proof afgeschermd (daar was meer voor nodig dan de Char-proof afscherming) en die heeft hij ook al regelmatig bezocht. Bij Cindy en Eric gaat de deur aan de andere kant open. Grappig om te zien dat Guus nog regelmatig bij de scharnier-kant staat te wachten terwijl de deur al op een kier staat. Bij Cindy en Eric woonde Guus hoofdzakelijk boven en dat is bij ons ook nog zijn uitvalsbasis. Maar gelukkig komt hij steeds vaker uit zichzelf naar beneden want daar krijgt hij zijn eten, daar wordt er gespeeld en geborsteld en zijn er lekkere ligplekjes boven de verwarming.

Het heeft zeker vier weken geduurd voordat iedereen zijn draai weer een beetje gevonden had in de nieuwe situatie. De gezamenlijke whatsapp draaide overuren en was een belangrijk instrument om contact te houden. Herplaatsing is geen beslissing die je makkelijk neemt maar met geduld en vertrouwen kan het voor iedereen uiteindelijk de beste keuze zijn.